Podróżując po Gminie Zgierz trzeba pamiętać o miejscach wartych odwiedzenia:

Dwór w Dzierżąznej 
     Nazwa miejscowości znana była już od 1387 r. (w źródłach widnieje jako Dzerzoszna, Dzyerzasna). Jeszcze w końcu XIX wieku w Dzierżąznej znajdował się obszerny dwór modrzewiowy wzniesiony w połowie XVIII wieku z okalającym go imponującym ogrodem i sadem owocowym. 
dzierzazna-dworek

     Pod koniec XIX wieku majątek często zmieniał właściciela, a od początku kolejnego stulecia posiadłość była parcelowana,poszczególne działki znalazły nowych właścicieli. Niestety, dwór już wtedy nie istniał. Według historycznej mapy tego miejsca – nad stawem wznosił się budynek młyna z zabudowaniami gospodarczymi. 
Przed I wojną światową właścicielem części dóbr z pozostałościami ogrodu dworskiego został łódzki adwokat. W 1924 r. wzniósł on nowy dwór i na nowo skomponował park. Dworek przetrwał w tej formie do czasów współczesnych, odrestaurowany przez gminę. Pod względem architektonicznym obiekt jest realizacją tzw. stylu dworkowego o cechach późnego baroku i klasycyzmu. 
W pierwszych dniach II wojny światowej właściciele dworku zostali wywłaszczeni, a w posiadłości zamieszkał volksdeutscher Alfred Krinke. Pozostałą część posiadłości pod koniec 1942 r. przejęła policja bezpieczeństwa z Łodzi. Na polecenie Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, 7 grudnia 1942 r. w Dzierżąznej utworzono filię obozu dla małoletnich z ul. Przemysłowej w Łodzi.

     Obecnie w Dzierżąznej mieści się Gminny Ośrodek Kultury i Ośrodek Szkoleniowo – Wypoczynkowy z zapleczem konferencyjnym, hotelem na 20 miejsc i domkami letniskowymi – doskonałe miejsce na wypoczynek i organizację rodzinnych uroczystości.

Dwór w Kęblinach 
     Wprawdzie nie ma dokładnych danych dotyczących powstania dworu, jednak analiza architektury wskazuje, że to stara siedziba ziemiańska, która podlegała różnym przekształceniom. Obecny wygląd elewacji i wnętrza jest efektem prac budowlanych dokonanych już w latach powojennych. Otoczenie dworu stanowią, częściowo zachowane, szpalery grabowe. Tworzyły one aleje spacerowe, okalające imponujący niegdyś park. Do dziś zachowały się kasztanowce i skupiska innych drzew. 
Od roku 1969 park z zabudowaniami wykorzystywany był sezonowo jako ośrodek kolonijny, ostatnio – po przeprowadzeniu remontu kapitalnego – jako ośrodek pomocy społecznej, użytkowany przez „Monar”. Oprócz dworu, w Kęblinach na uwagę zasługuje budynek starej kuźni pochodzący z początku XIX wieku, usytuowany po przeciwnej stronie drogi biegnącej obok parku.

Kościół w Białej 
     Drewniany kościół p.w. św.św. Piotra i Pawła w Białej zbudowany został w II połowie XVIII w. Już z daleka widać ciemne tło fasady rozjaśnione dużym krzyżem koloru kości słoniowej. Warto dodać, że świątynię zbudowano zgodnie ze starą, polską tradycją ciesielską, według której budowano niegdyś chaty, stodoły i dworki. 
kosciol-biala
We wnętrzu kościoła wzrok przyciąga bogato zdobiony ołtarz główny z przedstawieniami patronów parafialnego kościoła – świętych: Piotra i Pawła. Poniżej umieszczono siedemnastowieczny obraz „Przemienienie Pańskie”. W wyposażeniu kościoła znajdują się barokowe ołtarze boczne i ambona . Na tyłach świątyni grób powstańców z 1863 r.

 

Kościół w Giecznie 
     Drewniany kościół w Giecznie posiada pięć ołtarzy. Główny wykonany został około 1720 r. z drewna, w stylu barokowym, zdobią go dwa nałożone na siebie obrazy. Jeden z nich, okryty metalową sukienką wykonano w XVIII w. przedstawia Matkę Boską, która na lewym ramieniu trzyma Jezusa. Drugi obraz przedstawia Chrystusa, adorowanego przez dostojników kościelnych i tłum świętych. 
kosciol-gieczno
Pozostałe ołtarze w prezbiterium mają identyczną architekturę, w lewym ołtarzu znajduje się barokowy krucyfiks z XVIII w. Nastawę prawego zdobi, oprawiony w bogato rzeźbioną ramę, obraz św. Rocha (w tej chwili przysłonięty współczesnym obrazem Chrystusa). W przejściu między nawą a prezbiterium znajdują się kolejne dwa ołtarze poświęcone św. Annie Samotrzeciej i św. Stanisławowi Kostce oraz św. Jakubowi, który jest patronem świątyni.